Ryba Coelacanth

Najściślejszym ogniwem łączącym ryby i płazów, które wypłynęły z mórz i oceanów, by wylądować około 400 milionów lat temu w dewonie, jest ryba celakant, przedstawicielka świata podwodnego. Nie tak dawno naukowcy uważali, że ten gatunek ryb całkowicie wymarł, aż w 1938 roku rybacy w RPA złapali jednego z przedstawicieli tego gatunku. Następnie naukowcy zaczęli badać prehistoryczną rybę coelacanth. Mimo to wciąż istnieje wiele tajemnic, których eksperci nie są w stanie rozwiązać do dziś.

Ryba Coelacanth: opis

Uważa się, że gatunek ten pojawił się w ciągu 350 milionów lat temu i zamieszkiwał większość globu. Według naukowców gatunek ten wymarł 80 milionów lat temu, ale jeden z przedstawicieli został złapany na Oceanie Indyjskim w żywej formie w ubiegłym wieku.

Coelacanths, jak nazywani są również przedstawiciele starożytnych gatunków, byli dobrze znani specjalistom z zapisu kopalnego. Dane wskazują, że grupa ta rozwijała się masowo i była bardzo zróżnicowana około 300 milionów lat temu w okresie permu i triasu. Eksperci pracujący na Wyspach Komorów, które znajdują się w przedziale między kontynentem afrykańskim a północną częścią Madagaskaru, stwierdzili, że miejscowym rybakom udało się złowić nawet 200 osobników tego gatunku. Stało się to zupełnie przypadkowe, ponieważ rybacy nie reklamowali chwytania tych osobników, ponieważ mięso celakanty nie nadaje się do spożycia przez ludzi.

Po odkryciu tego gatunku w ciągu następnych dziesięcioleci można było dowiedzieć się wielu informacji o tych rybach, dzięki zastosowaniu różnego sprzętu podwodnego. Okazało się, że są to ospałe, nocne stworzenia, które odpoczywają w ciągu dnia, ukrywając się w swoich schronieniach w małych grupach, liczących do dziesięciu lub półtora osobników. Ryby te wolą przebywać na obszarach wodnych ze skalistym, prawie pozbawionym życia dnem, w tym w skalistych jaskiniach znajdujących się na głębokości do 250 metrów, a może i więcej. Ryby polują w nocy, oddalając się od schronień na odległość do 8 km, a po nadejściu dnia wracają do swoich jaskiń. Coelacanths są raczej powolne i dopiero przy nagłym zbliżaniu się do niebezpieczeństwa pokazują siłę swojej płetwy ogonowej, szybko oddalając się lub oddalając od schwytania.

Ubiegłego wieku naukowcy przeprowadzili analizy DNA poszczególnych okazów, co pozwoliło zidentyfikować indonezyjskich przedstawicieli podwodnego świata jako odrębny gatunek. Po pewnym czasie ryby złowiono u wybrzeży Kenii, a także w zatoce Sodwana Bay u wybrzeży Afryki Południowej.

Chociaż wciąż niewiele wiadomo o tych rybach, ich bliskimi krewnymi są czworonogi, colacanth i ryby płucne. Udowodnili to naukowcy, pomimo złożonej topologii ich relacji na poziomie gatunków biologicznych. O wspaniałej i bardziej szczegółowej historii odkrycia tych starożytnych przedstawicieli mórz i oceanów można się dowiedzieć, czytając książkę „Ryby złowione w czasie: poszukiwanie coelacanths”.

Wygląd

Gatunek ten ma znaczące różnice w porównaniu z innymi gatunkami ryb. Na płetwie ogonowej, gdzie u innych gatunków ryb występuje wgłębienie, w ostronosie występuje dodatkowy, niewielki płatek. Płetwy klapowane są sparowane, a kręgosłup pozostał w powijakach. Celacanths wyróżnia się również tym, że jest to jedyny gatunek z funkcjonalnym stawem międzyczaszkowym. Jest reprezentowany przez element czaszki, który oddziela ucho i mózg od oczu i nosa. Połączenie międzyczaszkowe jest funkcjonalne, pozwalając na opuszczenie dolnej szczęki podczas unoszenia górnej szczęki, co pozwala na bezproblemowe żerowanie żuchwy. Specyfika budowy ciała coelacanth polega również na tym, że ma sparowane płetwy, których funkcje są podobne do funkcji kości ludzkiej dłoni.

Coelacanth ma 2 pary skrzeli, podczas gdy szafki skrzelowe mają postać ciernistych płytek, których tkanka ma podobną strukturę do ludzkich zębów. Głowica nie ma dodatkowych elementów ochronnych, a wieczko na końcu jest poszerzone. Żuchwa składa się z 2 zachodzących na siebie gąbczastych płytek. Zęby mają stożkowaty kształt i znajdują się na kostnych płytkach uformowanych w podniebieniu.

Łuski są duże i blisko ciała, a jego tkanki również przypominają budowę ludzkiego zęba. Pęcherz pływacki jest wydłużony i wypełniony tłuszczem. W jelicie znajduje się zastawka spiralna. Co ciekawe, u dorosłych rozmiar mózgu stanowi zaledwie 1% całkowitej przestrzeni czaszkowej. W tym przypadku resztę objętości wypełnia się masą tłuszczową w postaci żelu. Jeszcze bardziej interesujące jest to, że u młodych osób objętość ta jest w 100% wypełniona mózgiem.

Z reguły ciało coelacanth jest koloru ciemnoniebieskiego z metalicznym połyskiem, a głowa i tułów ryby pokryte są rzadkimi plamami bieli lub bladoniebieskiego. Każdy okaz ma swój własny, niepowtarzalny wzór, dzięki czemu ryby wyraźnie się od siebie różnią i łatwo je policzyć. Martwe ryby tracą swój naturalny kolor i przybierają ciemnobrązowy lub prawie czarny odcień. Wśród coelacanth wyraźny jest dymorfizm płciowy, który polega na wielkości osobników: samice są znacznie większe niż samce.

Latimeria to nasza wyskalowana prababcia

Styl życia, zachowanie

W ciągu dnia coelacanth ukrywają się, tworząc kilka grup liczących niewiele ponad tuzin osobników. Wolą być na głębokości, jak najbliżej dna. Są nocne. Będąc na głębokości, gatunek ten nauczył się oszczędzać energię, a spotkania z drapieżnikami są tu dość rzadkie. Wraz z nadejściem ciemności ludzie opuszczają swoje schronienia i szukają pożywienia. Co więcej, ich działania są raczej powolne i znajdują się w odległości nie większej niż 3 metry od dna. W poszukiwaniu pożywienia celakanty pokonują znaczne odległości, aż nadejdzie dzień.

Ciekawe wiedzieć! Poruszając się w słupie wody, coelacanth wykonuje minimalny ruch swoim ciałem, starając się zaoszczędzić jak najwięcej energii. Potrafi jednak wykorzystywać prądy podwodne, w tym pracę płetw, tylko do regulacji pozycji ciała.

Latimeria posiada unikalną konstrukcję płetw, dzięki czemu jest w stanie zawiesić się w słupie wody, będąc w dowolnej pozycji, zarówno do góry nogami, jak i do góry. Według niektórych ekspertów coelacanth może nawet chodzić po dnie, ale wcale tak nie jest. Nawet będąc w schronieniu (w jaskini) ryba nie dotyka płetwami dna. Jeśli coelacanth jest w niebezpieczeństwie, ryba jest w stanie wykonać szybki skok do przodu z powodu ruchu płetwy ogonowej, która jest dość silna.

Jak długo żyje Coelacanth

Uważa się, że coelacanth są naprawdę długimi wątróbkami i mogą żyć nawet 80 lat, chociaż dane te nie zostały potwierdzone przez nic. Wielu ekspertów jest przekonanych, że ułatwia to mierzona żywotność ryb na głębokości, podczas gdy ryba jest w stanie ekonomicznie zużywać swoją energię, aby uciec przed drapieżnikami, będąc w optymalnych warunkach temperaturowych.

Gatunek Coelacanth

Coelacanths to nazwa używana do identyfikacji dwóch gatunków, takich jak indonezyjski coelacanth i coelacanth z Komoru. To jedyne żyjące gatunki, które przetrwały do ​​dziś. Uważa się, że są to żywi przedstawiciele dużej rodziny, składającej się ze 120 gatunków, o czym świadczą karty niektórych kronik.

Siedlisko, siedliska

Gatunek ten znany jest również pod nazwą „żywa skamielina” i żyje w zachodnich wodach Oceanu Spokojnego, graniczących z Oceanem Indyjskim, na obszarze Wielkich Komorów i Wysp Anjouan, a także na wybrzeżu Afryki Południowej, Mozambiku i Madagaskaru.

Zbadanie populacji tego gatunku zajęło kilka dziesięcioleci. Po złowieniu jednego okazu w 1938 r. Uznano go za jedyny egzemplarz reprezentujący ten gatunek przez sześćdziesiąt lat.

Interesujący fakt! Kiedyś istniał afrykański projekt programowy „Celakant”. W 2003 roku IMS postanowił połączyć siły z tym projektem, aby zorganizować dalsze poszukiwania tego starożytnego gatunku. Wkrótce starania przyniosły efekty i 6 września 2003 r. Na południu Tanzanii złowiono kolejny okaz w Songo Mnar. Następnie Tanzania stała się szóstym krajem, w którego wodach znaleziono coelacanths.

W 2007 roku, 14 lipca, rybacy z północnego Zanzibaru złowili kilka kolejnych osobników. Specjaliści z IMS, Instytutu Nauk Morskich Zanzibaru, natychmiast udali się z dr. Narimanem Jiddawim na miejsce zdarzenia, gdzie zidentyfikowali rybę jako „Latimeria chalumnae”.

Dieta Coelacanth

W wyniku obserwacji ustalono, że ryba atakuje swoją potencjalną zdobycz, jeśli znajduje się w zasięgu. Aby to zrobić, używa swoich dość potężnych szczęk. Analizowano również zawartość żołądka złowionych osobników. W rezultacie ustalono, że ryba odżywia się również żywymi organizmami, które znajduje w ziemi na dnie morza lub oceanu. W wyniku obserwacji ustalono również, że narząd rostalny pełni funkcję elektrorecepcyjną. Dzięki temu ryba rozróżnia obiekty w słupie wody na podstawie obecności w nich pola elektrycznego.

Rozmnażanie i potomstwo

Ze względu na to, że ryby te znajdują się na dużych głębokościach, niewiele o nich wiadomo, ale coś zupełnie innego jest jasne - celakanty należą do ryb żyworodnych. Niedawno sądzono, że składają jaja, podobnie jak wiele innych ryb, ale już zapłodnione przez samca. Kiedy złapano samice, znaleźli jaja, których rozmiar był wielkości piłki tenisowej.

Interesująca informacja! Jedna samica jest w stanie rozmnażać w zależności od wieku od 8 do 26 żywego narybku, którego wielkość wynosi około 37 cm, a po urodzeniu mają już ukształtowane zęby, płetwy i łuski.

Po urodzeniu każde dziecko ma na szyi duży, ale wiotczały woreczek żółtkowy, który służył mu jako źródło pożywienia w okresie ciąży. Podczas rozwoju, gdy woreczek żółtkowy jest wyczerpany, najprawdopodobniej jest ściśnięty i zamknięty w jamie ciała.

Samica rodzi potomstwo przez 13 miesięcy. W związku z tym można przypuszczać, że samice mogą zajść w ciążę nie wcześniej niż w drugim lub trzecim roku po kolejnej ciąży.

Naturalni wrogowie coelacanth

Rekiny są uważane za najczęstszych wrogów coelacanth.

Wartość handlowa

Niestety ryba koelakanta nie ma wartości handlowej, ponieważ jej mięso nie nadaje się do spożycia. Mimo to ryby są łowione w dużych ilościach, co powoduje poważne szkody dla ich populacji. Łowi się go głównie w celu przyciągnięcia turystów, tworząc wyjątkowe pluszaki do prywatnych kolekcji. W tej chwili ta ryba jest wymieniona w Czerwonej Księdze i zabroniony jest handel nią na rynku światowym w jakiejkolwiek formie.

Z kolei miejscowi rybacy z wyspy Wielkie Komory dobrowolnie odmówili kontynuowania połowów coelacanth żyjących w wodach przybrzeżnych. Pozwoli to ocalić wyjątkową faunę wód przybrzeżnych. Z reguły łowią w obszarach akwenu, które nie nadają się do życia celiakantów, a jeśli zostaną złapane, przywracają osobniki do ich trwałych naturalnych siedlisk. Dlatego w ostatnich latach panuje zachęcający trend, ponieważ ludność Komorów dba o zachowanie liczebności tej wyjątkowej ryby. Faktem jest, że coelacanth ma wielką wartość dla nauki. Dzięki obecności tej ryby naukowcy próbują przywrócić obraz świata, który istniał kilkaset milionów lat temu, choć nie jest to takie proste. Dlatego też koelakanty stanowią dziś najcenniejszy gatunek dla nauki.

Populacja i stan gatunku

Co dziwne, chociaż ryba nie ma żadnej wartości jako przedmiot pożywienia, jest na skraju wyginięcia i dlatego jest wymieniona w Czerwonej Księdze. Latimeria jest wymieniona na Czerwonej Liście IUCN jako gatunek o krytycznym znaczeniu. Zgodnie z międzynarodowym traktatem CITES koelakanta uzyskała status gatunku zagrożonego.

Jak wspomniano powyżej, gatunek ten nie został jeszcze w pełni zbadany i jak dotąd nie ma pełnego obrazu umożliwiającego określenie populacji celakanty. Wynika to również z faktu, że gatunek ten woli żyć na znacznej głębokości iw ciągu dnia przebywa w schronisku, aw całkowitej ciemności nie jest tak łatwo niczego studiować. Zdaniem ekspertów już w latach 90. ubiegłego wieku na Komorach można było zaobserwować gwałtowny spadek liczby. Gwałtowny spadek liczebności wynikał z faktu, że celakant często wpadał w sieci rybaków zajmujących się głębokimi połowami zupełnie innych gatunków ryb. Jest to szczególnie prawdziwe, gdy w sieci natrafiamy na samice, które są na etapie rodzenia potomstwa.

Wreszcie

Można śmiało powiedzieć, że celakant to wyjątkowy gatunek ryby, który pojawił się na planecie około 300 milionów lat temu. W tym przypadku gatunek zdołał przetrwać do dnia dzisiejszego, ale nie będzie tak łatwo przetrwać przez jakieś 100 lat (coelacanth). Ostatnio ludzie niewiele myślą o tym, jak zachować ten lub inny rodzaj ryb. Trudno sobie nawet wyobrazić, że coelacanth, którego się nie zjada, cierpi z powodu pochopnych ludzkich działań. Zadaniem ludzkości jest zatrzymanie się i wreszcie przemyślenie konsekwencji, w przeciwnym razie mogą się one okazać bardzo tragiczne. Po zniknięciu przedmiotów żywnościowych zniknie również ludzkość. Nie są tu potrzebne żadne głowice nuklearne ani inne klęski żywiołowe.

Coelacanth - ocalały świadek dinozaura