Trujące ryby rozdymkowate

Rozdymka lub takifugu (Takifugu) jest dość interesującym i wyjątkowym przedstawicielem ryb płetwiastych, należących do rodziny rozdymkowatych i z rzędu rozdymkowatych. Gatunek ryb takifugu składa się z kilkudziesięciu podgatunków, z których 2 są na skraju wyginięcia.

Ryby rozdymkowate: opis

Trujące przedstawiciele rodziny rozdymkowatych różnią się tym, że mają inne nazwy. Na przykład:

• Pigtooth, w którym zęby wyrosły razem i stanowią monolityczną strukturę.
• Czterozębny lub czterozębny, w którym zęby na szczękach są zespolone i tworzą dwie górne i dwie dolne płytki.
• Ryby-psy, które mają dobrze rozwinięty węch i potrafią wykryć zapachy w słupie wody ze znacznej odległości.

Dla Japończyków ryby takifugu zajmują określone miejsce w kulturze japońskiej i ogólnie w kulturze orientalnej. Trucizna ryb działa na żywe istoty, prowadząc do paraliżu mięśni. Jednocześnie żywa istota zachowuje czystość świadomości do momentu śmierci. Śmierć następuje w wyniku uduszenia. Obecnie nie ma antidotum na truciznę ryb fugowych, dlatego w przypadku zatrucia lekarze po prostu utrzymują funkcjonowanie układu oddechowego i krążenia człowieka, aż do całkowitego zatrzymania trucizny.

Interesujący fakt! Szczególną cechą rozdymków jest to, że nie mają łusek, a ciało chroni elastyczna i gęsta skóra.

Wygląd, wymiary

Większość gatunków Takifugu zamieszkuje północno-zachodni Ocean Spokojny. Niektóre gatunki występują w rzekach słodkowodnych w Chinach. Rodzaj wyróżnia się tym, że wszyscy jego przedstawiciele są wszystkożerni, mają wystarczająco mocne zęby, których wymiary są często poza rozsądkiem. Wynika to z faktu, że w diecie tych ryb nie ma składników ściernych. W przypadku niebezpieczeństwa trujące ryby są w stanie łatwo ugryźć obiekt zagrożenia.

Większość gatunków takifugu nie została jeszcze w znacznym stopniu zbadana, chociaż istnieje wiele danych dotyczących gatunku „Brown Puffer”. Wynika to z faktu, że gatunek ten ma znaczenie handlowe i jest hodowany sztucznie, ponieważ jest aktywnie wykorzystywany w kuchni. Okres jego życia różni się tym, że „brązowy puffer” nieustannie zmienia kolor z ciemniejszych na jaśniejsze. Z reguły czynnik ten zależy od cech siedliska.

Ryby Fugu mogą dorastać do 85 cm długości, ale przeważnie zdarzają się osobniki, które nie przekraczają pół metra długości. Po bokach, bezpośrednio za płetwami piersiowymi, znajduje się jedna duża plamka otoczona białym pierścieniem. Na powierzchni ciała wyrasta rodzaj cierni. Zęby szczęki, znajdujące się w małych ustach, zrosły się razem i przedstawiają dwie płytki, które przypominają dziób papugi.

Płetwa grzbietowa ryby składa się z 2 tuzinów promieni, aw płetwie odbytowej jest ich kilkanaście. Jajniki i wątroba są uważane za najbardziej toksyczne u ryb, podczas gdy jelita ryb fugu są mniej toksyczne, ale w mięsie, w skórze i jądrach, chociaż jest trucizna, ale nie w niebezpiecznych stężeniach. Ryba nie posiada osłon skrzelowych. Przed płetwą piersiową widać mały otwór, który jest połączony ze skrzelami i skierowany do ciała.

Ciekawe wiedzieć! Gatunek „Brown Puffer” jest obiektem badań, dlatego naukowcy przeprowadzają różne eksperymenty biologiczne.

Styl życia, zachowanie

Rozdymki nie mogą poruszać się w słupie wody z dużą prędkością, ponieważ nie pozwala to na wykonanie kształtu ciała, który nie różni się specjalnymi właściwościami aerodynamicznymi. Mimo to rozdymkowiec ma doskonałą manewrowość. Może poruszać się do przodu, do tyłu, a nawet na boki. Dlatego ryba doskonale manewruje, oddalając się od swoich naturalnych wrogów, których praktycznie nie ma.

Ryba ma ciało w kształcie gruszki, więc rzadko spędza czas w toni wodnej, preferując przebywanie na dnie. W tym przypadku ryba wybiera obszary o złożonej topografii dna, gdzie żyją ostrygi i dużo trawiastej pokrywy. Często występuje w licznych ławicach w płytkich wodach o piaszczystym dnie, które są charakterystyczne dla ujść rzek lub kanałów, a także w obszarach akwenu położonych przy rafach lub w pobliżu obfitej roślinności wodnej.

Ryba rozdymkowata jest dość ciekawa i aktywna. Jednocześnie może okazywać wrogość innym mieszkańcom podwodnego świata, a także swoim bliskim. Kiedy ryba jest w niebezpieczeństwie, nadyma się tak samo i przybiera kształt kuli. Wynika to z obecności specjalnego zaworu umieszczonego w dnie jamy ustnej.

Ważne jest, aby wiedzieć! Oczy ryby są stosunkowo małe, ale nie wpływa to w żaden sposób na jej wzrok. Na mackach znajdujących się w okolicy oczu znajduje się duża liczba receptorów, co pozwala rybom nie tylko doskonale widzieć w toni wodnej, ale także mieć inne zdolności.

Jak długo żyje ryba rozdymkowata?

Gatunki ryb „Brown Skalozub” nie różnią się długowiecznością, mogą żyć nie dłużej niż 12 lat. Uważa się, że inni przedstawiciele gatunku Takifugu już nie żyją.

Trucizna dla ryb rozdymkowatych

Potrawy z tej ryby są nie tylko niebezpieczne dla zdrowia, ale także dość drogie. Co więcej, im bardziej toksyczne mięso, tym więcej pieniędzy klienci restauracji zgadzają się zapłacić. Jedna średniej wielkości tusza rybna może kosztować około 300 USD, a ustalony posiłek to około 1000 USD, a nawet więcej. Toksyczność ryby polega na tym, że jej tkanki zawierają trującą tetrodoksynę, której jest tak dużo, że co najmniej 30 osób może zostać zatrute. Uważa się, że trucizna tetrodoksyna jest znacznie bardziej toksyczna niż trucizny takie jak strychnina, kokaina czy trucizna kurary.

W ciągu 15 minut po spożyciu toksycznej ryby rozdymkowatej zaczynają pojawiać się pierwsze objawy zatrucia. Przede wszystkim usta i język tracą wrażliwość, po czym następuje silne ślinienie i zaburzona koordynacja ruchów. Ponad połowa zatrutych wyjeżdża do innego świata już pierwszego dnia, dlatego dzień ten jest uważany za krytyczny dla człowieka. Często negatywnym objawom towarzyszy biegunka i wymioty, a także silny ból w jamie brzusznej. Ponadto różne rodzaje fugu różnią się stopniem toksyczności.

Osobliwością tetrodoksyny jest to, że zapobiega ona przechodzeniu impulsów nerwowych poprzez blokowanie przepływu jonów sodu przez błony komórkowe, podczas gdy aktywne składniki trucizny nie mają negatywnego wpływu na jony potasu. Z reguły toksyczne składniki rozdymki są skoncentrowane w skórze. Na podstawie tych informacji, gdy toksyny wchodzą w interakcje ze strukturami komórkowymi, farmaceuci rozważają użycie trucizny jako środka przeciwbólowego, oczywiście w bardzo małych dawkach.

Pomimo tego, że rozdymkowiec jest trujący i tym droższy, jego popularność nie cierpi z tego powodu, a wręcz przeciwnie. Wysoki koszt potraw z ryb rozdymkowatych polega na tym, że do przygotowywania potraw wymagany jest wysoki profesjonalizm, ponieważ każdy, kto chce, nie może tego zrobić. W wyspecjalizowanych restauracjach tylko licencjonowani szefowie kuchni zajmują się cięciem i przygotowywaniem tej ryby. Profesjonalnie usuwają wnętrzności, chociaż czysty filet zawiera pewne stężenie toksyn. Takie stężenie trucizny może wywołać objawy zatrucia, ale nie może prowadzić do śmierci. Chociaż jest możliwe, że Japończykom udało się rozwinąć odporność na tę truciznę, ponieważ od kilku stuleci jedzą potrawy z rozdymkowatych ryb. Świadczy o tym fakt, że dwóch rosyjskich turystów zmarło po zjedzeniu w restauracji dań z tej ryby.

Interesujący fakt! Po zjedzeniu nawet odpowiednio ugotowanej ryby goście restauracji odczuwają stan łagodnego odurzenia narkotykowego, z drętwieniem podniebienia, języka i kończyn, na tle uczucia łagodnej euforii.

Siedlisko, siedliska

Główne populacje ryb rozdymkowatych żyją w wodach morskich północno-zachodniego Pacyfiku. Ponadto jego siedlisko jest rozmieszczone w południowych wodach Morza Ochockiego, w zachodnich wodach Morza Japońskiego, gdzie koncentruje się niedaleko lądu, aż do zatoki Olga. Ryby rozdymkowate są również łowione na Morzu Żółtym i Morzu Wschodniochińskim, w bliskim sąsiedztwie wybrzeża Pacyfiku w Japonii, od wyspy Kyushu po Zatokę Wulkaniczną.

Ryby wpływają również do północnych wód Zatoki Piotra Wielkiego, a także do wód Morza Japońskiego graniczącego z Rosją. Latem puffer w tych wodach jest uważany za wspólnego przedstawiciela podwodnego świata. W tym samym czasie ryba woli przebywać na głębokości do 100 metrów. Dorosłe osobniki często pojawiają się w zatokach, a także penetrują ujścia rzek, gdzie woda nie jest tak słona. Narybek Fugu i młode osobniki są na takich obszarach dość powszechne, ale po osiągnięciu pewnego wieku próbują wypłynąć na otwarte morze, z dala od linii brzegowej.

Ciekawe wiedzieć! Ryby rozdymkowate zasiedlają również zbiorniki słodkowodne, takie jak Nil, Niger, Kongo, Amazonka, w tym jezioro Czad.

Dieta

Ryba rozdymkowata żywi się żywymi organizmami, które znajduje na dnie mórz i oceanów. Jego dieta obejmuje dość duże rozgwiazdy, jeżowce, wszelkiego rodzaju mięczaki, robaki, algi i korale.

Wielu naukowców na całym świecie jest przekonanych, że rozdymkowate są tak trujące, ponieważ mają specjalną dietę. Ponieważ niektóre pokarmy dla ryb zawierają toksyczne składniki, gromadzą się one w mięsie ryby, a także w narządach wewnętrznych, takich jak żołądek, jelita, wątroba itp., A ikra ryb jest również trująca. Sama ryba nie odczuwa dyskomfortu, ponieważ w jej organizmie jest taki poziom toksyn.

Gdy ryby są trzymane w sztucznie stworzonych warunkach (na przykład w akwarium), oferuje się im regularne (klasyczne) pożywienie, tak jak zwykłym rybom akwariowym. Z reguły są to bloodworms, robaki, mięczaki, wszelkiego rodzaju skorupiaki, tubifex itp. W przypadku narybku za pokarm służą mniejsze organizmy w postaci orzęsków, cyklopów, rozwielitek, pokruszonego żółtka jaja itp.

Interesująca informacja! Naukowcy z japońskiego miasta Nagasaki opracowali specjalny, nietrujący gatunek ryby rozdymkowatej. Gatunek różni się tym, że nadal gromadzi toksyny w organizmie, ale tylko w procesie wzrostu i rozwoju, a nie od urodzenia.

Rozmnażanie i potomstwo

Proces tarła rozdymkowców rozpoczyna się w marcu i trwa do końca wiosennych miesięcy. Ryba jest również interesująca, ponieważ z całą odpowiedzialnością podchodzi do procesu rodzenia przyszłego potomstwa, co jest szczególnie ważne w przypadku samców. Przed rozpoczęciem tarła samce zaczynają opiekować się samicami, opisując wokół nich kręgi. Jeśli dojrzała płciowo samica zaakceptuje zaloty samca, wówczas zaczyna opadać na dno, gdzie zaczynają szukać odpowiedniego kamienia do składania jaj.

Po wybraniu kamienia samica składa na nim jaja, a samiec natychmiast go zapładnia. Z reguły samice natychmiast opuszczają miejsca tarła, podczas gdy samce pozostają. Będąc stale na kamieniu, swoimi ciałami chronią swoje przyszłe potomstwo. Dlatego jedzenie kawioru przez inne gatunki ryb jest absolutnie wykluczone. Po urodzeniu potomstwa samiec robi małe zagłębienie na dnie. Narybek pozostaje w tej wnęce, dopóki nie zacznie samodzielnie żerować. Przez cały ten okres samiec chroni swoje potomstwo.

Naturalni wrogowie fugu

Co dziwne, większość przedstawicieli podwodnego świata wie, że rozdymkowate są trujące, w tym notoryczne drapieżniki. Dlatego jest mało prawdopodobne, aby obok tej ryby można było zaobserwować żywotną aktywność innych gatunków ryb. W razie niebezpieczeństwa rozdymka nadyma się i staje się jak kolczasta kula, a jej mięso jest tak toksyczne, że nawet drapieżniki próbują ją ominąć.

Wartość handlowa

Ta ryba jest hodowana w wyspecjalizowanych gospodarstwach w niektórych krajach azjatyckich. Z reguły ryby hodowlane nie są tak drogie, jak te łowione na wolności. Wynika to z faktu, że zwolennicy japońskich tradycji preferują ryby złowione na pełnym morzu lub w oceanie. Wynika to z faktu, że wielu wysoko wykwalifikowanych kucharzy poświęciło dużo pieniędzy, czasu i wysiłku, aby uzyskać specjalne zezwolenie na prawo do gotowania potraw z tej ryby - koncesję.

Rybę tę łatwo złowić w naturalnym zbiorniku, jeśli używasz sprzętu takiego jak zwykła wędka spławikowa, zwykła wędka czy spinning, z różnymi rodzajami przynęt. Co więcej, wędkarstwo wiąże się z pewnymi zagadkami, ponieważ ryba nie połyka haczyka, ale czepia się go głównie brzuchem. Często można wyciągnąć kilka ryb na raz.

W 1958 roku Japonia uchwaliła ustawę nakładającą na kucharzy obowiązek posiadania specjalnej licencji. Aby uzyskać takie pozwolenie, należy zdać 2 egzaminy: teoretyczny i praktyczny. Wielu kandydatów nie może przejść przez pierwszy etap, w którym muszą wykazać się znajomością prezentacji różnych rodzajów rozdymków, a także porozmawiać o metodach odtruwania ryb. W drugim etapie szef kuchni musi przygotować jedno z dań i sam je zjeść.

Dania z ryby fugu podaje się zgodnie z pewnym rytuałem: najpierw klientowi podaje się kawałki z grzbietu ryby, które charakteryzują się minimalną toksycznością, a na koniec rytuału kawałki z brzucha, w których występuje maksymalne stężenie trucizny. Jednocześnie szef kuchni jest zobowiązany do monitorowania stanu zdrowia klienta, aby w odpowiednim czasie udzielić fachowej pomocy. Ma to na celu zminimalizowanie wszelkich negatywnych konsekwencji związanych z jedzeniem rozdymkowatych.

Z płetw rozdymkowatego przygotowywany jest wyjątkowy napój, który działa na organizm jak miękki narkotyk. W wyniku jego użycia pobudzona zostaje praca narządów zmysłów, pojawia się efekt halucynogenny, a także uczucie lekkiego upojenia. Aby przygotować napój wystarczy na minutę włożyć lekko zwęglone płetwy w sake. Podobny egzotyczny napój jest oferowany klientom do wypicia przed podaniem prawdziwych dań rybnych fugu.

Interesujący fakt! W 1975 roku zarejestrowano śmiertelny wypadek, kiedy legendarny aktor Mitsugoro Bando wziął udział w degustacji wątróbki rybiej rozdymkowatej. Stało się to w restauracji w mieście Kioto, potem aktor zmarł z powodu rozległego paraliżu.

Populacja i stan gatunku

Obecnie większość gatunków należących do rodzaju „Takifugu” nie jest zagrożona, z wyjątkiem dwóch gatunków, takich jak „Takifugu chinensis” i „Takifugu peagiocellatus”.

Co jeszcze wiadomo o rybach rozdymkowatych

Ryby rozdymkowate są integralną częścią kultury Kraju Kwitnącej Wiśni. Świadczy o tym pomnik tej ryby, zainstalowany w jednym z parków w Tokio. W jednej ze świątyń położonych w pobliżu miasta Osaka można zobaczyć nagrobek wyrzeźbiony na cześć tej ryby. Przedstawiciele tego rodzaju są wykorzystywani do wytwarzania lamp i świeczników w małych warsztatach, a także do produkcji latawców.

A jednak główne spotkanie człowieka z tą rybą odbywa się w wyspecjalizowanych restauracjach. Należy zauważyć, że rocznie w Japonii umiera nawet 20 osób, które postanowiły samodzielnie przygotować potrawy z rozdymki. Najprawdopodobniej nie poradzili sobie ze swoim zadaniem i nie mogli odpowiednio pokroić ryby. W końcu, jeśli dotkniesz wnętrzności ryby gołą ręką, możesz tam umrzeć. Trucizna tetrodoksyna jest 1200 razy bardziej toksyczna niż dobrze znany cyjanek potasu. Wystarczy 1 mg tej trucizny, aby człowiek umarł i do dziś nie ma na to antidotum. Z ryb fugu przygotowywane są różnorodne dania, w tym zupy i sosy.

Najbardziej znanym daniem jest fugusashi. Podstawą dania są perłowe kawałki surowej ryby, które układane są na okrągłym naczyniu w postaci płatków, tworząc różnorodne obrazy wizualne, co świadczy o wysokim profesjonalizmie szefów kuchni. Kawałki ryby zjada się, maczając je wcześniej w różnych sosach. Zadaniem szefa kuchni jest nie tylko podawanie klientom dania w określonej kolejności, ale także monitorowanie kondycji fizycznej, która zależy od wielu znanych tylko kucharzom czynników.

Kitaozi Rosannin, mistrz unikalnej ceramiki, napisał: „Smaku tej ryby nie da się porównać z niczym innym. Jeśli zjesz fugu trzy lub cztery razy, staniesz się niewolnikiem fugu. " Wynika to również z faktu, że stosowaniu fugu towarzyszy przejaw działania narkotycznego. Smakosze, którym udało się posmakować potraw z tej ryby, zauważają, że podczas zjadania potrawy pojawia się paraliżująca fala, która zaczyna się od nóg, a następnie przechodzi w ręce, po czym szczęka zostaje unieruchomiona. Efekt ten objawia się przez kilka chwil, po czym dar mowy wraca i nogi i ręce zaczynają pracować.

Najprawdopodobniej takie doznania sprawiają, że ludzie podejmują śmiertelne ryzyko, a także wyjątkowy, delikatny smak ryby, nieporównywalny z niczym innym. Co najciekawsze, im bardziej toksyczna jest ryba, tym więcej pieniędzy klienci są skłonni zapłacić za to ryzyko. Ryby rozdymkowate są zwykle najbardziej toksyczne na wiosnę.

Ryby rozdymkowate hodowane w sztucznych warunkach nie są tak popularne, ponieważ nie mają tak wyjątkowych cech, a zysk z tego nie jest tak znaczący dla restauracji. Ponadto szefowie kuchni o tak wysokich kwalifikacjach nie chcą tracić czasu na przygotowywanie potraw z taniego fugu.