Rak (Astacus astacus) lub raki pospolite, należy do rzędu skorupiaków dziesięcionogów (Decapoda). Przednia para kończyn jest silnie rozwinięta i zakończona obcęgami, którymi rak chwyta zdobycz i broni się. Kolejne cztery pary słabiej rozwiniętych kończyn służą do poruszania się. Pod pancerzem ogona znajduje się jeszcze pięć par krótkich, atroficznych kończyn. Przednia para rozwija się u mężczyzn w długie rurkowate genitalia. U kobiet odpowiednie kończyny są prawie całkowicie zanikłe. Płeć młodych raków można stwierdzić wizualnie tylko na podstawie obecności lub braku cewkowych narządów płciowych. Płeć dorosłych raków łatwiej jest określić, porównując ich pazury i ogony: samce mają większe pazury, a samica ma szerszy ogon niż osobnik płci przeciwnej. Szeroki ogon samicy chroni jaja, a przyczepiony do krótkich kończyn rozwija się pod ogonem.Otwór narządów płciowych samic znajduje się u podstawy trzeciej pary kończyn, au samców u podstawy piątej pary kończyn.
Siedlisko i styl życia
Raki są bardziej kapryśne w stosunku do środowiska, niż wielu ludziom się wydaje. Woda, w której żyją, musi być świeża, raki nie mogą rozmnażać się w słonej lub słono-słodkiej wodzie morskiej. Zawartość tlenu w wodzie jest taka sama dla raków, jak dla łososiowatych. Dla normalnego życia raków w ciepłym sezonie woda powinna zawierać ponad 5 mg / l tlenu. Raki mogą żyć zarówno w jasnej, jak i ciemnej wodzie, o ile nie ma ona zbyt dużej kwasowości. Wartość pH wody idealnej do życia raków powinna wynosić powyżej 6,5. Spowolnienie wzrostu raków w wodach zubożonych w wapno. Raki są bardzo wrażliwe na zanieczyszczenie wody. Jeśli warunki życia są sprzyjające, raki mogą żyć w wielu różnych zbiornikach słodkowodnych - jeziorach, rzekach, starorzeczach i strumieniach. Wydaje się jednak, że ulubionym siedliskiem raków są nadal rzeki.
W siedliskach raków dno zbiornika powinno być solidne i wolne od mułu. Na błotnistym dnie, a także na skalistych lub piaszczystych brzegach, a także w płytkich wodach z płaskim, czystym dnem nie spotyka się raków, które nie mogą znaleźć dla siebie schronienia ani go wykopać. Raki uwielbiają kamieniste dno, na którym mogą łatwo znaleźć schronienie lub dno nadające się do kopania dołów. Nory rakowe znajdują się w dołach przybrzeżnych lub na brzegach brzegów. Najczęściej znajdują się na granicy twardego i miękkiego dna. Wyjście z nory, której korytarz może mieć ponad metr długości, jest zwykle schowane pod pniem powalonego drzewa, korzeniami drzew lub pod kamieniami. Nora raków jest dość wąska, wykopana wielkością mieszkańca, co ułatwia rakom zorganizowanie ochrony przed atakiem większych osobników. Rak jest trudny do wyciągnięcia z dziury; mocno trzyma się kończynami na ścianach. Że dziura jest zamieszkanapokazuje świeżą ziemię przy wejściu. Rak żyje na głębokości od 0,5 do 3,0 m. Najlepszymi miejscami do życia są duże samce, mniej odpowiednie pozostają dla słabych samców i samic. Młode osobniki trzymają się w płytkiej wodzie w pobliżu samego wybrzeża, pod kamieniami, liśćmi i gałązkami.
Rak na swój sposób życia to pustelnik. Każda osoba ma jakieś schronienie, które chroni przed krewnymi. W ciągu dnia rak przebywa w schronisku, zamykając do niego wejście pazurami. Wyczuwając niebezpieczeństwo, szybko się cofa, zagłębiając się w dziurę. W poszukiwaniu pożywienia raki wychodzą o zmroku, a przy pochmurnej pogodzie już po południu. Zwykle porusza się w wodzie w nocy, wyciągając pazury do przodu i trzymając prosto ogon, ale jeśli jest przestraszony, szybko odpłynie z powrotem przy pomocy silnych uderzeń ogonem. Zwykle uważa się, że rak pozostaje w jednym miejscu. Jednak w ciągu kilku tygodni oznakowane raki wpadają w sprzęt setki metrów od miejsc, w których zostały oznakowane.
Wzrost
Tempo wzrostu raków zależy przede wszystkim od temperatury i składu wody, dostępności pożywienia oraz gęstości siedliska raków w zbiorniku. Tempo wzrostu raków w różnych zbiornikach wodnych jest różne. Ale nawet w jednym zbiorniku nie ma roku w roku, wiele zależy od temperatury wody. W pierwszym i drugim lecie życia mężczyzn i kobiet tempo wzrostu jest takie samo, ale pod koniec trzeciego lata lub drugiego roku życia mężczyźni są średnio więksi niż kobiety. W warunkach południowej Finlandii raki osiągają pod koniec pierwszego lata długość 1,4-2,2 cm, pod koniec drugiego lata 2,5-4,0 cm, a pod koniec trzeciego lata 4,5-6,0 cm. wielkość dopuszczalna do łowienia (10 cm), samce osiągają wiek 6-7 lat, suki 1-8 lat. W wodach z wystarczającą ilością pokarmu dla raków i w innych sprzyjających warunkachraki mogą osiągnąć rozmiary dopuszczone do połowów dwa lata wcześniej niż określony okres, ale w niesprzyjających warunkach - kilka lat później.
Często zadawane jest pytanie, jak duże mogą rosnąć raki. Doradca ds. Rybołówstwa Brofeldt zauważył w 1911 r., Że w miejscowości Kangasala spotyka się okazy o długości 16–17 cm, chociaż wtedy takich raków łowi się coraz rzadziej. Suomalainen poinformował, że raki o długości 12,5-13 cm złowione w 1908 r. Były okazami średniej wielkości. Te świadectwa wydają się nam jak z bajki - raki nie muszą być tak duże. W 1951 r. Organizatorem konkursu był magazyn „Seura”, który latem złapie największego raka. Zwycięzcą został uczestnik, który złowił raka o długości 17,5 cm, 28,3 cm do czubka pazura, ważącego 165 g. Krab miał tylko jeden pazur, co tłumaczy jego stosunkowo niewielką wagę. Można uznać za niespodziankę, że samica była gigantycznym rakiem. Na drugim miejscu był samiec, którego długość wynosiła 16,5 cm,a do czubków pazurów - 29,9 cm. Okaz ten ważył 225 g. Z literatury znane są także inne przykłady złowionych raków o długości 17,0-17,5 cm. Warto zauważyć, że według estońskiego naukowca Järvekülgin, samce o długości ponad 16 cm i wadze 150 g oraz samice o długości ponad 12 cm i wadze 80-85 g są niezwykle rzadkie. Oczywiście samicę złowioną w Finlandii w 1951 roku można uznać za olbrzymkę.
A wiek raków? Jak długo żyją nowotwory? Nadal nie ma wystarczająco dokładnej metody określania wieku raków, podobnie jak w przypadku określania wieku ryb. Długość życia osobników raków jest zmuszona określić porównując grupy wiekowe lub grupy raków o tej samej długości. Z tego powodu niemożliwe jest dokładne określenie wieku pojedynczych dużych okazów. W literaturze pojawiają się informacje o nowotworach osiągających wiek 20 lat.
Linienie
Nowotwory rosną w zawrotnym tempie - po wymianie muszli. Linienie to ważny moment w życiu raków, w tym czasie następuje gruntowna odnowa ich organów. Oprócz chitynowej osłony odnowiona jest zarówno górna warstwa siatkówki oczu i skrzela, jak i górna warstwa ochronna przydatków jamy ustnej i części narządów trawiennych. Przed linieniem raki przez kilka dni chowają się w swojej norze. Ale samo wylinka występuje na otwartym miejscu, a nie w norze. Wymiana pancerza zajmuje tylko około 5-10 minut. Następnie bezbronny rak jest zatkany na tydzień lub dwa, podczas gdy skorupa twardnieje w schronie. W tym czasie nie je, nie porusza się i oczywiście nie wpada w sprzęt.
Sole wapnia przechodzą z krwi do nowej skorupy i moczyć ją. Przed linieniem gromadzą się w dwóch owalnych stałych formach występujących u raków w żołądku. Czasami po zjedzeniu można znaleźć raka.
Linienie występuje tylko w ciepłym sezonie. W pierwszym lecie życia raki linieją w zależności od warunków wzrostu 4-7 razy, drugiego lata 3-4 razy, trzeciego lata - 3 razy, a czwartego lata - 2 razy. Dorosłe samce linieją 1-2 razy w sezonie, podczas gdy samice, które osiągnęły dojrzałość płciową, zwykle linieją tylko raz. Bliżej północnej granicy występowania raków niektóre samice linią co dwa lata.
Pod koniec czerwca następuje pierzenie samców, a także samic, które nie mają jaj pod ogonem; samice niosące jaja - tylko wtedy, gdy larwy wyłaniają się z jaj i oddzielają się od matki. W południowej Finlandii takie samice zwykle zmieniają swoje skorupy na początku lipca, aw północnej Finlandii ich linienie rozpoczyna się w sierpniu.
Jeśli początek lata jest zimny, linienie może nastąpić kilka tygodni później. W takich przypadkach, gdy zaczyna się sezon wędkarski (od 21 lipca), pancerz może jeszcze nie stwardnieć, a rak nie wpadnie w sprzęt.
Reprodukcja
Samce osiągają dojrzałość płciową ok. 6-7 cm, samice 8 cm. Czasami są samice o długości 7 cm, niosące jaja pod ogonem. Samce w Finlandii osiągają dojrzałość płciową w wieku 3-4 lat (co odpowiada sezonom 4-5-letnim), a samice w wieku 4-6 lat (co odpowiada sezonom 5-7-letnim).
Dojrzewanie raka można ustalić, delikatnie unosząc pancerz grzbietowy. U samca, który osiągnął dojrzałość płciową, pod cienką „skórą” na ogonie widoczne są zwoje białych kanalików. Biały kolor kanalików, który czasami jest mylony z pasożytami, jest nadawany przez znajdujący się w nich płyn. Pod skorupą samicy widoczne są jaja, w zależności od stopnia ich rozwoju, od bladopomarańczowego do brązowawo-czerwonego. Dojrzałość płciową samicy można również określić na podstawie białych żył biegnących w dolnej części pancerza ogona. Są to gruczoły śluzowe, które wydzielają substancję, za pomocą której jaja są następnie przyczepiane do kończyn ogona.
Krycie raków odbywa się jesienią, we wrześniu-październiku. Raki nie gromadzą się, jak ryby, na tarliskach, ich nawożenie odbywa się w ich zwykłych siedliskach. Samiec z dużymi szczypcami obraca kobietę na plecach i przyczepia spermatofory w otworze żeńskim narządów płciowych w postaci białej trójkątnej plamki. Kilka dni później, a nawet tygodni, leżąca na plecach samica składa jaja. W Finlandii samica składa zwykle od 50 do 150 jaj, a czasem nawet do 400. Jaja nie są oddzielane od samicy, ale pozostają w galaretowatej masie wydzielanej przez gruczoły.
Pod ogonem samicy jaja rozwijają się do początku następnego lata. Zimą liczba jaj jest znacznie zmniejszona z powodu mechanicznej utraty i infekcji grzybiczej. W południowej Finlandii larwy wylęgają się w pierwszej połowie lipca, w północnej części kraju w drugiej połowie lipca, w zależności od temperatury wody wczesnym latem. Wychodząc z jaj larwy mają już 9-11 mm długości i są bardzo podobne do małych raków. Ale ich grzbiet jest bardziej wypukły i stosunkowo szeroki, a ogon i kończyny słabiej rozwinięte niż u młodych raków. Larwy pozostają pod ogonem matki przez około 10 dni, aż do całkowitego wyssania przezroczystego czerwonawego żółtka. Potem oddzielają się od matki i rozpoczynają samodzielne życie.
Odżywianie
Rak jest wszystkożerny. Żywi się roślinami, organizmami bentosowymi, pożera nawet krewnych, zwłaszcza tych, które linieją lub właśnie zrzuciły i dlatego są bezbronne. Ale głównym pokarmem są nadal rośliny, a raczej w pierwszych latach życia rak bardziej odżywia się organizmami bentosowymi i stopniowo przechodzi na pokarm roślinny. Głównym pokarmem są larwy owadów, zwłaszcza komarów i ślimaków. Pierwszolatki chętnie jedzą plankton, pchły wodne itp.
Rak nie zabija ani nie paraliżuje ofiary, ale trzymając ją pazurami, gryzie ją, odgryzając kawałek po kawałku ostrymi częściami ust. Młody rak może zjadać larwę komara o długości kilku centymetrów przez dwie minuty.
Uważa się, że rak, jedzenie jaj i ryb, szkodzi przemysłowi rybnemu. Ale te informacje są oparte bardziej na przypuszczeniach niż na faktach. Na początku tego stulecia T. Kh. Järvi zwrócił uwagę, że w akwenach, w których wypuszczano raki, nie zmniejszyła się liczba ryb, aw zbiornikach, w których zaraza zniszczyła raki, nie zwiększyła się ich liczba. Żaden z 1300 raków złapanych w badaniach z dwóch rzek nie zjadał ryb, chociaż było ich wiele i były one najbardziej zróżnicowane. To nie jest taki rak, ale może łowić ryby. Jego powolne ruchy są zwodnicze, jest w stanie chwytać zdobycz pazurami z prędkością błyskawicy i celnie. Niewielką część ryb w diecie raków tłumaczy najwyraźniej fakt, że ryby po prostu nie pływają w pobliżu siedlisk raków. Osiadły, chory lub zraniony rak ryby jest zdecydowaniezjada w dużych ilościach i skutecznie oczyszcza dno zbiornika z martwych ryb.
Wrogowie raków
Rak ma wielu wrogów wśród ryb i ssaków, chociaż jest dobrze chroniony przez muszlę. Węgorz, miętus, okoń i szczupak chętnie jedzą raki, zwłaszcza podczas ich linienia. Najgroźniejszym wrogiem dużych osobników jest węgorz, który z łatwością przebija się przez jamę rakową. W przypadku młodych skorupiaków żyjących w wodach przybrzeżnych najgroźniejszym drapieżnikiem jest okoń. Larwy i młode raki są również zjadane przez płocie, leszcze i inne ryby żywiące się organizmami dennymi.
Wśród ssaków najbardziej znanymi wrogami raków są piżmaki i norki. W miejscach żerowania tych zwierząt, w pobliżu brzegów zbiorników wodnych, można znaleźć całkiem sporo ich odpadków pokarmowych - muszli skorupiaków. A przecież to nie ryby i ssaki zabijają przede wszystkim raki, ale raki.
Łowienie raków
Wiadomo, że raki łowiono już w starożytności. Aż do średniowiecza wykorzystywano je do celów leczniczych. Zalecono posypanie ran popiołem spalonego żywcem raków po ukąszeniach wściekłego psa, węża i skorpiona. Istnieją również gotowane raki przepisywane w celach leczniczych, na przykład w celu wyczerpania.
Z literatury historycznej wiadomo, że na dworze królewskim Szwecji już w XVI wieku. przyznała godną ocenę smakowi raków. Naturalnie szlachta w Finlandii zaczęła naśladować szlachtę królewską. Chłopi łapali i dostarczali raki szlachcie, ale sami traktowali „zbrojoną bestię” z wielką nieufnością.
Sezon połowu raków w Finlandii rozpoczyna się 21 lipca i trwa do końca października. Połowy zmniejszają się od drugiej połowy września. Praktycznie łapanie raków zostaje wstrzymane na kilka tygodni przed wprowadzeniem zakazu, ponieważ późną jesienią mięso raków traci smak, a skorupa staje się twardsza i twardsza.
Łapanie raka na początku sezonu zależy przede wszystkim od temperatury wody. Jeśli maj i czerwiec są ciepłe, a temperatura wody jest wysoka, to wylinka zarówno samców, jak i samic kończy się przed rozpoczęciem sezonu połowowego. W tym przypadku połowy są dobre od samego początku. W zimne lato linienie może się spóźnić, a raki zaczynają się poruszać dopiero po stwardnieniu skorupy dopiero pod koniec lipca. Z reguły na południu Finlandii raki są zawsze lepiej łowione na początku sezonu niż na północy, gdzie raki linieją później.
Metody i sprzęt wędkarski
Wraz z rozwojem palcowania inne metody połowu raków pozostają w tle lub są zapomniane. Mimo to raki można łowić na różne sposoby, które nie są łatwe, ale ekscytujące dla hobbystów.
Łapanie rękami
Łapanie raków rękami to najbardziej prymitywny i najwyraźniej najstarszy sposób. Łapacz porusza się ostrożnie w wodzie i zagląda pod kamienie, pnie drzew, unosi gałęzie, pod którymi za dnia chowają się raki. Zauważając raka, próbuje go szybko złapać, aż schowa się w schronie lub ucieknie. Oczywiście ta metoda łowienia nie jest odpowiednia dla tych, którzy boją się pazurów. Największy połów ma miejsce w ciemności, kiedy wynurzające się z schronienia raki można złapać oświetlając dno zbiornika latarnią. W dawnych czasach na brzegu rozpalano ogień w celu zwabienia raków. W tak prosty sposób, na kamienistym dnie w pobliżu wybrzeża, gdzie występuje wiele raków, można złowić ich setki.
Raka można chwycić rękoma tylko wtedy, gdy głębokość wody nie przekracza 1,5 m. Do połowu raków w głębszych wodach, a także w wodach lekkich na głębokości nawet kilku metrów używano w Finlandii tzw. Roztoczy rakowych. Te drewniane roztocza mogą z łatwością łapać i wyciągać raki z wody. Szczypce mogą mieć od jednego do kilku metrów długości. Aby zapobiec uszkodzeniu raka przez kleszcze, można je wydrążać.
Prostszym urządzeniem jest długi kij, na końcu którego wykonuje się szczelinę i poszerzany małym kamiennym lub drewnianym patyczkiem. Nie da się wyciągnąć raków z wody takim kijem, jest on tylko dociskany do dna, a następnie podnoszony ręcznie. Łapanie kleszczy wymaga sporej wprawy, gdyż raki, gdy tylko wyczują zagrożenie, bardzo szybko uciekają. Ze względu na swoją ospałość Finowie nie używali powszechnie kleszczy jako narzędzia połowowego i nie rozpowszechnili się. Niepopularność tej metody łowienia. Podobno wiąże się to z tym, że w ciemnych wodach fińskich zbiorników trudno dostrzec raki, a jeśli zbiornik jest trochę głębszy od bardzo płytkiego, to zupełnie nie da się go zobaczyć.
Ta metoda łowienia raków obejmuje również połowy podwodne. Wymaga specjalnych okularów i rurki do oddychania. Raki z nor można wyciągać rękami w rękawiczkach lub zbierać z dna w nocy. Nurkując w nocy, trzeba mieć latarkę, albo partner musi oświetlać dno od brzegu lub łodzi. Chociaż nurek łapie ryby blisko brzegu, zawsze czyhają na niego różne niebezpieczeństwa. Dlatego zaleca się, aby partner był na brzegu i obserwował postęp połowu.
Przykład łapania rękami pod wodą - wideo
Łowienie raków
Przy rozważanych metodach łowienia przynęty w ogóle nie są używane. Połów przy łowieniu bez przynęt zawsze zależy od przypadku i nie ma gwarancji, że złowisz raki. Z użyciem przynęt łowienie staje się bardziej efektywne. Przynęta przyczepia raki do sprzętu i utrzymuje go w łowiskach.
Raki zebrane wokół przynęty można łowić rękami lub za pomocą sieci. Ale bardziej „ulepszoną” metodą łowienia jest wędkarstwo, w którym raki przylegają do przynęty przywiązanej do końca żyłki lub do nasady kija i trzymają się przynęty, dopóki nie zostanie podniesiona przez sieć i wyciągnięta z wody. Łowienie raków różni się od łowienia raków tym, że nie używa się haków, a raki mogą w każdej chwili odczepić się od haczyka.
Do kija o długości 1–2 m przywiązuje się żyłkę, a do żyłki przywiązuje się przynętę. Zaostrzony koniec kija jest wbity w dno jeziora lub rzeki w pobliżu brzegu lub w przybrzeżnym zboczu. Przynętę umieszcza się we właściwym miejscu dla raków.
Łapacz może łowić jednocześnie kilka, a nawet kilkadziesiąt wędek. Ich liczba zależy przede wszystkim od gęstości siedliska raków w zbiorniku, aktywności ich zhora oraz ilości przynęt. Według szwedzkiego badacza S. Abrahamssona, dysza atakuje raki w stojącej wodzie z powierzchni około 13 metrów kwadratowych. Dlatego nie ma sensu umieszczać sprzętu częściej niż w odległości 5 m od siebie i nie bliżej niż 2,5 m od linii brzegowej. Zazwyczaj wędki utknęły w odległości 5-10 m od siebie, częściej w miejscach bardziej chwytliwych, rzadziej w miejscach mniej chwytliwych.
Wieczorem i nocą, w zależności od ilości pożywienia, wędki sprawdzane są kilkakrotnie, czasem nawet 3-4 razy na godzinę. Obszar połowu nie powinien przekraczać 100-200 m długości, aby można było sprawdzić wędki na czas, zanim raki zdążą zjeść przynętę. Jeśli połów zmniejszy się wieczorem, musisz przenieść się w nowe miejsce. Podczas sprawdzania wędek kij jest ostrożnie wyciągany z dna, a wędka jest podnoszona tak wolno i płynnie, aby rak przywiązany do przynęty nie odczepił się, ale unosił się z nią bliżej powierzchni wody, gdzie ofiara jest podnoszona od dołu za pomocą siatki ostrożnie opuszczanej do wody. Wędkarstwo może być bardzo skuteczne. Czasami można wyciągnąć od 10 do 12 raków na raz. Ruchomy koniec kija, do którego przywiązana jest żyłka, wskazuje, że rak zaatakował przynętę,
Zakidushka i zherlitsa - ten sam rodzaj sprzętu z wędką. W nich przynęta jest zwykle przywiązana do 1,5-metrowej żyłki, a do drugiego końca przymocowany jest pływak. Obok przynęty do okonia przywiązuje się ciężarek.
Tak zwany kij skorupiaka różni się od wędki tym, że krótki kawałek żyłki jest przywiązany do patyka lub w ogóle nie używa żyłki. W tym przypadku przynęta jest przymocowana bezpośrednio do dolnego końca kija. Patyk wbija się w dno łowiska, tak aby przynęta swobodnie leżała na dnie.
Technika łowienia zakidushką, dźwigarem i kijem skorupiaka jest taka sama, jak łowienie na wędkę. Łowią raki wszystkimi tymi sprzętami w taki sam sposób jak ryby. Wędkarz cały czas trzyma wędkę w dłoniach i czując, że rak złapał przynętę, ostrożnie wyciąga ją razem z przynętą na powierzchnię wody, bliżej brzegu, a drugą ręką wkłada sieć pod raki. W ten sposób łowią np. We Francji - tam do końca żyłki przywiązuje się kółko, aby wbić w nią przynętę.
Rachevny
Teraz zaczęli szeroko używać. Rache to cylindryczna siatka naciągnięta na okrągłą metalową obręcz. Obręcze są obecnie wykonywane z drutu galwanicznego. Wcześniej były robione z gałązek wierzby lub czeremchy, a na środku siatki przywiązywano kamień, kawałek żelaza lub worek z piaskiem na ekspres. Średnica obręczy wynosi zwykle 50 cm. Trzy lub cztery cienkie sznury o tej samej długości są przywiązane do obręczy w równej odległości, aby uniknąć zniekształcenia ryechy, i są połączone wspólnym węzłem, do którego pętli przewleczony jest trwalszy sznurek w celu obniżenia i podniesienia sprzętu. W przypadku złapania z brzegu linka jest przymocowana do tyczki. Przynętę przywiązuje się do siatki, sznurka rozciągniętego wzdłuż średnicy obręczy lub cienkiego patyczka, również przymocowanego do obręczy, a pułapkę opuszcza się na dno. Linka do wyciągania rache jest przywiązana do boi lub tyczki,utknął w skarpie brzegu. Łowienie ryb polega na tym, że rak, który złapał przynętę, nie może wydostać się z pułapki po wyjęciu z wody. Raschevnu powinno zostać natychmiast zniesione. W tym samym czasie można łowić kilkoma skorupiakami, ustawionymi od siebie w odległości 5-10 m.
Jak i gdzie łowić raki
Aby raki były dobre, musisz wiedzieć, jak i gdzie je złapać. Ruchliwość raków zależy od oświetlenia wody. W ciemnych wodach, które słabo przepuszczają światło, sprzęt można ustawić wczesnym wieczorem, czasem już na 15-16. Najbogatszy połów w takich wodach jest wieczorem, a do północy maleje wraz ze spadkiem aktywności raków. W czystych wodach łowienie raków nie rozpoczynaj wcześniej niż wieczorem, połów rośnie do północy, a nawet po północy. Po zmroku w nocy odnotowuje się nowy zhor, ale słabszy niż wieczorny.
Na aktywność ruchu raków wpływa również wiele innych czynników. Przy pochmurnej pogodzie łowienie można rozpocząć wcześniej niż przy dobrej pogodzie. Najlepsze połowy raków to ciepłe, ciemne noce i deszczowa pogoda. Połowy są gorsze w zimne, mgliste i jasne noce, a także pod księżycem. Burza przeszkadza w łowieniu ryb.
Pułapki są zwykle ustawiane na głębokości 1–3 m, ale jeśli roślinność zjadana przez raki i dno nadające się do ich zamieszkania znajduje się w głębszych miejscach, można spróbować łowić na głębokości kilku metrów. W wodzie lekkiej raki pozostają głębiej niż w wodzie ciemnej. Najlepiej łowić je w zbiornikach ze skalistym lub kamienistym dnem, przy opuszczonych kamiennych pomostach, mostach, pod zaczepami, na stromych brzegach i pod skarpami brzegów od dołu, nadającymi się do kopania dołów.
W nocy podczas łowienia raków nie mierzy się ani nie sortuje, gdyż w ciemności zajmuje to dużo czasu i spowalnia połów. Zbierz raki do miski o niskich, stromych krawędziach i szerokim dnie, aby nie układały się w grubą warstwę. Na dnie naczyń nie powinno być wody.
Bardzo wygodnie jest mierzyć długość raków za pomocą miarki, która ma wgłębienie w kształcie grzbietu raka. Kij ma długość 10 cm Młode raki o długości poniżej 10 cm są pobierane i wypuszczane z powrotem do wody. Zaleca się wypuszczanie ich do wody z dala od miejsca połowu, aby nie zostały ponownie złapane i niepotrzebnie zranione.
Przechowywanie i transport raków
Złowione raki najczęściej muszą być przechowywane przez jakiś czas przed użyciem. Zwykle trzymane są w klatkach. Należy pamiętać, że w celu zlokalizowania ewentualnych chorób zakaźnych raki należy trzymać w klatkach w tych akwenach, z których zostały złowione. Co najlepsze, jako klatki sprawdziły się niskie skrzynki wykonane z desek, w ścianach których wywiercone są otwory, lub pudełka ze szczelinami. Raki są dobrze zachowane w klatkach wykonanych z drewnianych desek lub metalowej siatki.
Trzymanie raków w klatkach powinno trwać jak najmniej czasu, ponieważ zjadają się nawzajem, zwłaszcza bezbronne osobniki. Jeśli raki są przechowywane w klatkach dłużej niż 1-2 dni, należy je karmić, aby były lepiej zachowane i mniej atakowane. Świeże ryby to zwyczajne jedzenie. Raki można również karmić pokrzywami, liśćmi olchy, ziemniakami, łodygami grochu i innymi pokarmami roślinnymi. Zauważono, że raki częściej walczą o ryby niż o pokarm roślinny. W tych walkach tracą pazury i otrzymują inne obrażenia. Aby tego uniknąć, lepiej karmić raki pokarmem roślinnym w klatkach.
Raki przewozi się zwykle bez wody, w przestronnych pudełkach. Kosze wiklinowe, a także drewniane, kartonowe i plastikowe są szczególnie praktyczne, o ile mają wystarczającą ilość otworów wentylacyjnych.
Raki umieszcza się w pudełkach o wysokości około 15 cm tylko w jednym rzędzie. Na dnie skrzynek, a także na wierzchu raków, zaleca się ułożenie warstwy mokrego mchu, trawy, pokrzywy, roślin wodnych itp. W wyższych skrzyniach półki pośrednie są wykonane z listew, dzięki czemu warstwy raków nie przylegają ściśle do siebie. Można je transportować w stanie nienaruszonym i bez przegród pośrednich, przesuwane warstwami wilgotnego mchu. Raki należy wkładać do pudełek i jak najszybciej przykrywać mchem, zanim zaczną się ruszać. Jeśli raki zaczną wykazywać aktywność, szybko gromadzą się w stosach w rogach pudełka. Należy uważać, aby raki nie zostały zalane wodą, która zebrała się na dnie pudełka.
Podczas transportu raków w letnie upały należy zadbać o to, aby temperatura w boksach nie wzrosła zbyt wysoko. Aby to zrobić, musisz zakryć pudełka przed bezpośrednim działaniem promieni słonecznych, umieścić worki z lodem wokół pudełek itp. W upale raki najlepiej transportować w nocy. Aby utrzymać pożądaną temperaturę wewnątrz, na zewnątrz można obić dowolnym suchym materiałem.
Zgodnie z zaleceniem Niemców raki powinny wysychać przez pół dnia po złowieniu, zanim zostaną umieszczone w pudełkach. Istnieje również opinia, że raki lepiej znoszą transport, jeśli przez jakiś czas nie otrzymywały pożywienia.
Główne czynności związane z pielęgnacją raków w wodach naturalnych to:
- eliminacja chorób nowotworowych, zwłaszcza dżumy rakowej;
- przestrzeganie zaleceń dotyczących połowu raków;
- przeszczep raków;
- zmniejszenie liczby gatunków chwastów w zbiorniku;
- poprawa siedliska raków.
Obowiązkiem każdego miłośnika łowienia raków jest pomoc w zlokalizowaniu epidemii, zapobieżenie jej szerokiemu rozprzestrzenianiu i przestrzeganie zaleceń opracowanych dla tych przypadków.
Intensywne łowienie raków jest jedną z najskuteczniejszych metod zwiększania liczebności raków w zbiorniku. Ponieważ raki osiągają dojrzałość płciową już przy długości 7-8 cm, a minimalna dopuszczalna wielkość do połowu raków to 10 cm, masowe odławianie raków nie zaszkodzi ich inwentarzowi w zbiorniku. Wręcz przeciwnie, po usunięciu ze zbiornika dużych i wolno rosnących osobników, zajmujących najlepsze siedliska, reprodukcja raków przyspiesza. Samice z jajami i skorupiakami należy natychmiast wypuścić do wody.
Do osiedlenia nadają się osobniki o długości 8-9 cm, które osiągnęły dojrzałość płciową. Przesiedlenie należy przeprowadzić najpóźniej w sierpniu, aby raki miały czas na aklimatyzację w nowym środowisku przed kryciem i nadejściem zimy.
