Woblery

W tej chwili istnieją trzy główne rodzaje sztucznych przynęt, są to błystki (blaszka), silikon (imitacja) oraz woblery .

Spośród wszystkich dotychczasowych przynęt woblery prezentowane są w najszerszym asortymencie. Przed pójściem na zakupy warto je trochę wcześniej zrozumieć.

Klasyfikacja i charakterystyka

Wszystkie modele woblerów mają różne cechy, na podstawie których są klasyfikowane. Nie ma wspólnego stołu dla wszystkich przynęt. Jednak wszyscy spinningiści decydujący się na łowienie na woblery powinni wiedzieć o tych najpopularniejszych, którymi się wyróżniają.

Ta wiedza pomoże określić wybór odpowiedniej przynęty do łowienia w określonych warunkach. Podkreślmy kilka cech:

1. Pławność.
2. Sylwetka.
3. Pogłębianie.
4. Komora akustyczna.
5. Częstotliwość drgań.
6. System odlewania na duże odległości.
7. Kolor.

Kształt ciała i pływalność

Dziś jest wiele nazw modeli woblerów: CRANK, FAT, SHED, WOLKER, POPPER, MINNOW, SLIDER i wiele innych nowych nazw i coraz więcej z nich pojawia się z każdym rokiem.

Głównym kryterium ich różnicy jest kształt korpusu przynęty. Zwykle wygląda jak kopia pokarmu tego lub innego drapieżnika, ale są wyjątki. Na przykład bardzo trudno jest znaleźć żywy odpowiednik zbyt długich rybek 15 cm w naszych zbiornikach. Jednak sandacz i szczupak gryzą je dość dobrze.

W niektórych przypadkach forma jest wykonana z niespodzianką, która przedstawia przynętę chorej lub zranionej ryby. Takie pomocnicze odejście od standardowej formy z powodzeniem sprowokuje szczupaka do wyboru chorego lub osłabionego przedmiotu do ataku.

Takie „odchylenia” są wyraźnie widoczne w wielu modelach korb, które są wykonane albo z zagiętym grzbietem, albo z brzusznym brzuszkiem. Podobieństwo jest oczywiste, gdy wykonujesz taką przynętę z przystankami: chora ryba osłabła i zaczęła tonąć lub wynurzać się. Dla wszystkich akwarystów takie zachowanie chorych ryb jest bardzo znane.

Wykonane są w trzech wersjach - pływające, tonące i pływające szelki. Pozwala to wybrać najbardziej odpowiednią przynętę do określonych warunków połowu. Na przykład na płyciznach najlepiej sprawdzi się pływający wobler, który tonący będzie zbierał na postojach okruchy denne i glony. W miejscach okrążonych nadaje się oczywiście model pływający, który po zatrzymaniu wyskakuje, omija i umożliwia ominięcie zaczepu, pomagając jednocześnie ominąć haczyk.

Osobną grupę stanowią szelki - woblery o neutralnej pływalności, umożliwiające zawieszenie przynęty w słupie wody. Ta właściwość zawisu jest szczególnie pomocna, gdy ryba nie reaguje na aktywny popęd i jest bierna. W czasie przerwy taka ryba stoi nieruchomo, działając na nerwy biernej ryby, zmuszając ją do ataku na „ofiarę” zamrożoną w miejscu.

Wreszcie najmniejsza grupa ma właściwości tonące. Zasadniczo są to głębokie woblery do okablowania dolnego. Taka przynęta ma czas na nurkowanie, aż leży na dnie i dopiero wtedy zaczyna się okablowanie. Może to być gwałtowne drganie lub skokowy skok: kilka zwojów cewki - przerwa z dotknięciem dna. Zwiększona przyczepność to duży minus wszystkich tonących modeli, a co za tym idzie - częste zrywanie drogiej przynęty.

Pogłębianie woblera

Każda przynęta ma swoją własną głębokość operacyjną lub horyzont, który jest zawsze wskazany na opakowaniu. Rozróżnij płytkie, powierzchniowe, głębokie i coś pomiędzy w zakresie między płytkim a głębokim na głębokości 2-3 metrów.

Zacznijmy od powierzchowności. Okablowanie takich przynęt na styku powietrza i wody powoduje, że głębokość wynosi zero. Najbardziej uderzającym przykładem jest odmiana poppera. Łowienie ryb odbywa się na oczach rybaka, wszystkie ataki ryb są dobrze wyśledzone, co sprawia, że ​​wędkowanie jest bardzo ekscytujące i interesujące. Przy kolejnym kęsie serce "kopie" i towarzyszy mu spory przypływ adrenaliny. Umieszczanie poppera - poprawna i rytmiczna naprzemienność szarpnięć i pauz z towarzyszącymi „klapami” poppera. Takie hałaśliwe łowienie nie zostanie zignorowane przez naszego okonia.

Powierzchnie mogą zostać zablokowane przez jednolite okablowanie. Na przykład wszelkiego rodzaju imitacje myszy i żab, z zerową głębokością. Można je stosować w płytkiej wodzie porośniętej lilią wodną oraz w pobliżu stromych klifów, z których często spadają nieostrożne, żywe oryginały.

Płytkie przynęty o głębokości do jednego metra stosowane są w sposób naturalny na płytkich wodach, w strefie przybrzeżnej, a także podczas łowienia drapieżników w miejscach aktywnego polowania. W innych przypadkach łowienie na płytkich wodach będzie prawdopodobnie wyjątkiem od reguły.

Szelki z tej grupy można spotkać najczęściej, gdyż cieszą się większym zainteresowaniem wśród wędkarzy. Ryba stoi bardzo ciasno na granicy glonów lub w pasie przybrzeżnym i tylko długa przerwa w słupku bez gwałtownych ruchów może spowodować ukąszenie.

Rozważmy teraz następujące przynęty o głębokości dwóch metrów. Wizualnie woblery głębinowe różnią się od reszty dużą łopatką umieszczoną przed nimi. Prawie każdy z nich ma własną aktywną grę i świetny opór. Dla nich lepiej wybrać wędkę spinningową o zwiększonym zakresie obciążenia testowego.

Główne okablowanie jest zwykłym mundurem. Możesz urozmaicić zabawę sporadycznymi szarpnięciami lub chwilowymi przerwami w okablowaniu, po których ryby bardzo często gryzą.

Warto też wspomnieć, że łowiąc z łodzi w trollingu przynęta przesuwa się nieco głębiej niż wskazano na pudełku. A podczas łowienia z brzegu głębokość zanurzenia może się zmieniać w zależności od następujących czynników:

- obecność prądu;

- pozycja spinningowa;

- szybkość wysyłania.

Oznacza to, że jeśli głębokość zanurzenia jest wskazana na pudełku - 2 metry, to skup się na szerszym zakresie użytkowania - około 2,5 metra.

W modelach pływających wszystko jest niezwykle proste: im wolniej kręcisz uchwytem kołowrotka, tym wyżej idzie przynęta, a im wyższa końcówka wędki spinningowej, tym wyżej idzie przynęta.

Tonące przynęty działają trochę inaczej. Jeśli pozycja spinningu działa w ten sam sposób, to przy prędkości jazdy jest odwrotnie - im szybciej kręcisz korbką, tym wyżej wobler się podniesie.

Na głębokość zanurzenia duży wpływ ma również prędkość prądu. Pływający wobler będzie płynął pod prąd, a jeśli będzie przeciwny, to zanurkuje głębiej.

Częstotliwość drgań

Wobler może mieć różną częstotliwość drgań w zależności od specjalizacji, przedmiotu łowienia. Ta cecha jest tworzona w sumie przez ostrze przynęty i kształt korpusu. Wobler może mieć: niską częstotliwość, średnią częstotliwość, wysoką częstotliwość lub w ogóle nie mieć gry częstotliwościowej.

Niskie częstotliwości, z szeroką amplitudą zamiatania, są bardzo atrakcyjne dla szczupaków. Do połowu kleni i okoni najlepiej nadają się głośniki wysokotonowe.

Nie zapominaj, że niektóre przynęty nie mają własnej aktywnej gry i przez pomyłkę nie myśl, że sprzedano Ci wadliwy produkt.

Nie musisz się spieszyć, aby zwrócić go do sklepu. Takie woblery są przystosowane do użycia przewodów szarpanych - drgających, jeśli to MINOW, lub innych technik: jig, jerking. Zasadniczo lepiej od razu zapytać sprzedawcę o cechy konkretnego modelu lub poszukać informacji w Internecie. Po ustaleniu tego, sam wkrótce będziesz w stanie odróżnić je wyglądem.

Komora szumowa i system odlewania woblera na duże odległości

Istnieją również woblery wyposażone w grzechotkę i cichobieżne. Grzechotka to jedna lub więcej kulek w komorze dźwiękowej, które po podłączeniu do przewodu emitują towarzyszący dźwięk. Analogicznie do częstotliwości oscylacji, zauważono preferencję klenia i okonia do dźwięku pochodzącego z małych kulek. Szczupak natomiast atakował najczęściej te przynęty, które wydają głuchy dźwięk, dużymi, ciężkimi kulkami.

Kulki mogą być również używane do maksymalnych odległości rzutów. Podczas huśtania się wirującym prętem takie kulki toczą się w część ogonową, a podczas zwijania przechodzą do specjalnego otworu na początku kanału lub w obecności układu magnetycznego są przymocowane do magnesu. Wszystkie te przynęty, które wyposażone są w wysokiej jakości system dalekich rzutów, lecą ściśle ogonem, co oznacza, że ​​podczas rzutu smycz nie zachodzi na tee. Jednak wobler wyposażony w takie ulepszenie, zwłaszcza jeśli jest to system magnetyczny, jest znacznie droższy od innych przynęt.

Kolor woblera

Jeśli chodzi o kolor, to każdy musi sam wybrać to, co mu odpowiada. Ale ważne jest, aby wiedzieć, że na różnych zbiornikach wodnych drapieżnik preferuje zupełnie inne kolory. Wybór koloru woblera zależy w dużej mierze od następujących czynników:

- główna dieta drapieżnika;

- przejrzystość wody;

- stan aktywny lub pasywny;

- pora roku;

- Pory dnia.

Szeroka gama kolorów i kształtów prezentowana do tej pory przy wielu woblerach może zmylić nawet doświadczonych wędkarzy.

Rozważane są klasyczne pod: srebrne (białe), złote (żółte) i zielone (pod okoni), odcienie. Nasza ryba kocha je zawsze i wszędzie. Czasami podczas łowienia w nocy lub na głębokości do farby dodaje się fosfor. Niektórzy myślą, że ryby nie dba o kolor przynęty, ale wcale tak nie jest. Może tak być tylko w przypadku łowienia aktywnego szczupaka.

Kolor woblera, podobnie jak wszystkich innych przynęt, można warunkowo podzielić na dwie grupy: kolory naturalne i kolory drażniące.

Te naturalne są dopasowane do naturalnego koloru przedmiotów łowieckich: kijanek, żab, narybku itp. Pod tymi, którzy mieszkają w zbiorniku lub mogą się tam dostać. Nasz drapieżnik prawie zawsze stabilnie reaguje na naturalne kolory. Ale z irytującymi wszystko jest zupełnie inne. TY możesz dostać niezapomniany kęs, który przez wielu przewyższy naturalne kolory, a może nawet nie zobaczysz kęsa.

Przynęty Crank (korby)

Woblery z klasy Crenk są przez niektórych wędkarzy uważane za „przynętę dla manekinów”. Powodem tego obraźliwego popularnego pseudonimu jest to, że nie wymagają one dodatkowej animacji przynęty podczas okablowania.

Wszystkie mają swoją grę, która jest przenoszona na czubek wędki poprzez charakterystyczne wibracje. Jedne mają zbyt agresywną grę, a inne nie ... Ale wszystkich woblerów tej klasy, bez wyjątku, łączy możliwość zastosowania ich na jednolitym okablowaniu. Na razie ominiemy takie ekstremum, jak drganie korb.

Prawie wszystkie drapieżniki naszych wód uwielbiają przynęty tej klasy. Mogą z powodzeniem łowić okonie, szczupaki i klenie, ogólnie - to jest dokładnie ta klasa, która jest po prostu niezbędna dla początkującego gracza spinningowego.

Główną cechą, według której wybierany jest „Crank”, jest głębokość okablowania. Za najpopularniejsze i najbardziej wszechstronne przynęty uważa się przynęty o głębokości od 1 do 2,5 metra. Spróbuj wykonać okablowanie jak najbliżej dna zbiornika, nie wznosząc się ponad metr od niego. Jednak ujawnia się tutaj duży minus tej grupy przynęt - absolutna gwarancja martwego haka na zanieczyszczenia denne.

Korby oczywiście pokonują przeszkody wiosłem, ale tylko częściowo. Tak naprawdę zerwanie woblera to kwestia czasu. Aby wyjść z tej sytuacji, należy przerwać okablowanie, gdy tylko ostrze uderzy w dno. Trzeba trochę poczekać, aż korba wypłynie na powierzchnię (model musi unosić się na wodzie) i dopiero wtedy można kontynuować przewijanie linki. Nawiasem mówiąc, nowe podejście do łapania drapieżnika otrzymasz, jeśli zrobisz to celowo, naprzemiennie między przewodnikami i przerwami. W wodzie taka korba jest jak karmiona, niczego nie podejrzewająca ryba. A to już sygnał do ataku!

Innym dobrym sposobem na uwodzenie ryby jest celowe uderzanie łopatką w dno, z krótkimi przystankami, które pozwalają drapieżnikowi trochę unosić się na wodzie. Sandacz i szczupak są bardzo wabione przez imitację rojącej się ryby, która niczego nie zauważa. Ale takie okablowanie jest najeżone ... Ważne jest, aby pamiętać, że nie wszystkie korby skutecznie pokonują przeszkody, więc dno zbiornika powinno być jak najczystsze.

Przynęty twarde Minnow (minou)

Charakterystycznym wizualnym znakiem przynęty klasy Minnow jest wydłużony korpus, nieco podobny do naszego ponurego (górnego). Nie zawsze obowiązkowy, drugorzędny znak - brak jakiejkolwiek gry lub powolne próby „merdania ogonem” na jednolitej jeździe.

Ale, co dziwne, to właśnie te woblery mogą przynieść znacznie więcej brań w porównaniu do woblerów. Wystarczy dowiedzieć się więcej o technice okablowania drgających przynęt. Mają własną technikę zwaną „drganiem”. Zgodnie z okablowaniem, minou jest popularnie nazywane drgającymi woblerami.

Takie okablowanie to seria szarpnięć i przerw, w których „rybka” zdaje się „ożywać”. W wodzie upodabnia się do narybku grasującego lub pławiącego się w różnych kierunkach. Twitching to temat wielopłaszczyznowy, więc jest na niego cała sekcja, w której omawiane są te aspekty.

Drżące miny mogą podburzyć nawet nieaktywne ryby. To jest ich główna pozytywna cecha. Jednak przy użyciu głębszych modeli trudno jest prześledzić grę ryb. W takich przypadkach lepiej posłużyć się intuicją (rysując w głowie przybliżoną trajektorię ruchu z pewnym szarpnięciem) i własnym doświadczeniem.

Trening w pobliżu brzegu będzie bardzo pomocny w opanowaniu nowych modeli. Po pierwszych pozytywnych wynikach możesz rozpocząć wędkowanie. Opanowanie nowości zajmuje zwykle nie więcej niż dziesięć minut. Dlatego wskazane jest, aby nie być leniwym i wstępnie przetestować przynętę na otwartej wodzie, gdzie można dobrze zobaczyć, jakie błędy popełnisz.

Ale w zdecydowanej większości przypadków Minnow jest używany w płytkich obszarach zbiorników wodnych o głębokości do 1,5 metra. Najlepsze rezultaty daje łowienie na płytkich głębokościach. Jednocześnie ważne jest, aby wybierać woblery o neutralnej pływalności, które podczas przerw zwisają w słupie wody. Narybek zamrożony w miejscu budzi u drapieżnika odruch chwytania i zmusza go do ugryzienia.

Łowienie na woblery

Wybór woblera

Każda różnorodność przynęt wymaga pewnych umiejętności, doświadczenia i dobrej znajomości akwenu. Ponieważ nie każdego wędkarza stać na zakup całego kompletu „rybek” na każdą okazję, to przy wyborze woblera należy określić następujące cechy zbiornika:

- kolor wody;

- Przepływ;

- głębokość.

W przypadku błotnistych wód i głębokich miejsc lepiej wybierz jasne kolory. Do łowienia z nurtem nie należy zabierać woblerów z dużymi „łopatkami” oraz woblerów o zbyt wysokiej częstotliwości, w których gra się zbłądzi. Zdecyduj z góry, jakie ryby chcesz złowić. Sandacz uwielbia miny wydłużone na ponury, szczupaki - duże, wolno poruszające się przynęty, a okoń woli wszystko, co najmniej, jeśli tylko szybko się porusza. Zanim pójdziesz na zakupy, poświęć trochę czasu na zebranie jak największej ilości informacji, a dopiero potem dokonaj ostatecznego wyboru.

Teraz trochę o wadach. Jedyną, ale dużą wadą woblerów jest ich koszt. Istnieją również tanie chińskie podróbki za 1,5-2 USD. Wielu początkujących zaczyna od chińskich przynęt, które zalały wszystkie rynki. Aby je sprawdzić, możesz wziąć kilkanaście, podejść do rzeki, przetestować je po kolei, a następnie wyrzucić wszystko do kosza.

Powodem jest brak jakiejkolwiek gry, pływają jak przywiązany kawałek drewna. W konsekwencji po prostu nie ma rezultatu.

Dlatego lepiej nie oszczędzać pieniędzy, kupując jednego markowego działającego woblera, a nie dziesięciu chińskich, a nie marnujesz czasu i pieniędzy.

Wideo „Nowoczesne techniki łowienia na woblery”

Nowoczesne techniki łowienia na woblery (zbiorniki Dolnej Wołgi)