Rekin jedwabny

Rybacy nazywają między sobą rekina jedwabnego „zjadaczem sieci”. Rekin jest tak zajęty polowaniem na tuńczyka, że ​​łatwo robi dziury w sieciach rybackich.

Rekin jedwabny: opis

Rekin ten, zwany także rekinem z Florydy, jedwabistym i szerokotym, został po raz pierwszy wprowadzony przez niemieckich biologów Jacoba Henle i Johanna Müllera w 1839 roku. Od tego czasu rekin nosi łacińską nazwę „Carcharias falciformis”, która kojarzy się z sierpowatymi kształtami płetw piersiowych i grzbietowych.

„Jedwabny” drapieżnik zawdzięcza swoją nazwę jedwabistej gładkiej skórze. Powierzchnia jej ciała jest pokryta powłoką utworzoną przez małe łuski placoidalne. Co więcej, rozmiar tych łusek jest tak mały, że na pierwszy rzut oka wydaje się, że w ogóle ich nie ma. Efekt ten jest wzmocniony, gdy rekin porusza się w bezpośrednim świetle słonecznym. Następnie jej ciało mieni się pod wpływem bezpośredniego światła słonecznego srebrzystoszarymi tonami.

Wygląd, wymiary

Rekin jedwabny, podobnie jak większość ryb drapieżnych, ma smukłe, opływowe ciało, podczas gdy pysk rekina jest wydłużony i zaokrąglony z ledwo zauważalnym fałdem skórnym z przodu. Oczy drapieżnika są okrągłe, małe i mają migoczące błony. Uważa się, że rekin dorasta do 2,5 metra długości, chociaż istnieją okazy o długości do 3,5 metra, które ważą do 350 kilogramów. Pysk rekina ma kształt półksiężyca, a kąciki pyska są płytkie. Górna szczęka uzbrojona jest w mocno ząbkowane trójkątne zęby o specjalnym kierunku wzrostu. W środkowej części szczęki rosną pod kątem 90 stopni, a bliżej krawędzi są nachylone w kierunku rogów. Na dolnej szczęce zęby są gładkie, wąskie i rosną prosto bez zmiany kierunku.

Rekin jedwabny ma 5 par średniej wielkości szczelin skrzelowych. Płetwa ogonowa dość wysoka, z mniej zaznaczonym płatem dolnym. Pierwsza płetwa grzbietowa kończy się nieco powyżej poziomu płata górnego. Prawie wszystkie płetwy rekina mają kształt sierpa, z wyjątkiem pierwszej płetwy grzbietowej. Końce płetw są ciemniejsze, co jest szczególnie widoczne u młodych rekinów. Łuski placoidalne są gęsto rozmieszczone na powierzchni skóry. Każda łuska różni się tym, że ma kształt rombu, a na jej końcu znajduje się rodzaj wyrostka z zębem.

Kolor pleców jest ciemnoszary lub złotobrązowy, a brzuszek ma klasyczny biały odcień, natomiast po bokach widoczne są podłużne paski. Kiedy rekin umiera, jego ciało szybko traci jedwabisty, błyszczący odcień i przybiera szary odcień.

Charakter i styl życia

Ze względu na swoje funkcje życiowe ryba rekin preferuje bezkres światowego oceanu. Ten drapieżnik jest bardzo aktywny, ciekawy i agresywny, choć pod względem agresji ustępuje wyższości innego żyjącego w pobliżu drapieżnika - potężniejszego, ale wolniejszego długoskrzydłego rekina. Rekiny jedwabne często gromadzą się razem. Stada są tworzone według wielkości lub płci. Możesz zobaczyć następujący obraz: otwierają usta i odwracają się bokami. W tym samym czasie wystają skrzela. Oznacza to, że w obrębie gatunku rozpoczął się swego rodzaju demontaż.

Ważny punkt! Kiedy obiekt zainteresowania pojawia się w polu widzenia rekina, zaczyna go okrążać i tylko od czasu do czasu odwraca głowę w stronę obiektu, jakby pokazując, że nie jest szczególnie zainteresowany obiektem. Widywana jest również w obrębie bojów morskich lub kłód, gdzie „kręci się” wokół.

Eksperci zauważyli, że rekin ma jedną osobliwość: od czasu do czasu unosi się z głębin na powierzchnię, po czym natychmiast się odwraca i pędzi z powrotem z prędkością. Jak dotąd naukowcy nie potrafią wyjaśnić, z czym wiąże się to zachowanie. Rekiny jedwabne można łatwo zauważyć wśród ławic innych ryb drapieżnych, takich jak na przykład młoty. Jednocześnie ten gatunek rekina, będąc w ławicy innych ryb drapieżnych, goni potencjalną zdobycz.

Rekin stanowi pewne zagrożenie dla ludzi, ponieważ ma imponujące rozmiary i dość ostre zęby. Istnieją udokumentowane przypadki tego rekina atakującego nurków, ale jest ich bardzo mało, ponieważ rekin jedwabny rzadko pojawia się na płytkich głębokościach. Ten typ drapieżnika dobrze dogaduje się z takimi gatunkami ryb jak pilot i karani. Ryba pilotowa uwielbia pływać w falach, które powstają, gdy rekin się porusza, a carany żywią się resztkami pożywienia, a także lubią pozbywać się pasożytów, jednocześnie ocierając się o skórę rekina pokrytą małymi łuskami.

Jak długo żyje rekin jedwabny?

Eksperci wiedzą, że rekiny żyjące w ciepłym i umiarkowanym klimacie mają różne cykle życiowe. W ten sposób rekiny, które reprezentują cieplejsze wody, rosną nieco szybciej i szybciej dojrzewają płciowo. Pomimo tej różnicy, średnia długość życia rekina jedwabnego wynosi 22 i pół roku.

Środowiska naturalne

Rekina jedwabnego można znaleźć w dowolnej części Oceanu Światowego, którego woda ma temperaturę +23 stopnie. Ze względu na specyfikę aktywności życiowej eksperci wyróżniają 4 oddzielne populacje, które reprezentują różne baseny oceaniczne. Obejmują one:

• Wody północno-zachodniego Atlantyku.
• Wschodnie wody Oceanu Spokojnego.
• Wody Oceanu Indyjskiego, od Mozambiku po Australię.
• Środkowy i zachodni Ocean Spokojny.

Ten typ drapieżnika woli polować na otwartych wodach oceanów. W tym przypadku rekin znajduje się zarówno bliżej powierzchni, jak i na głębokościach ponad 500 metrów. W wyniku obserwacji stwierdzono, że przez ponad 90 procent czasu te rekiny żyją na głębokości około 50 metrów.

Ciekawe wiedzieć! Rekiny jedwabne na ogół wolą trzymać się wyspowych lub kontynentalnych szelfów lub w obrębie głębokich raf koralowych. Rekiny często wpływają na wody przybrzeżne o głębokości około 18 metrów.

Ten gatunek drapieżników oceanicznych jest bardzo mobilny i szybki. Gromadzą się w stadach liczących do 1000 osobników i migrują na półtora tysiąca kilometrów. Jednocześnie migracje rekinów jedwabnych są nadal słabo zbadane, ale wiadomo, że są w stanie pokonać nawet 60 kilometrów dziennie.

Co je

Pomimo tego, że oceany świata są ogromne, nie ma w nich tak wielu ryb, aby rekin mógł żerować bez poświęcania dużego wysiłku i energii. Wysoka prędkość, wytrzymałość, a także dobry słuch i zmysł węchu pomagają jej znaleźć odpowiednie ławice ryb.

Rekin jest w stanie rozróżnić spośród wielu sygnałów propagujących w słupie wody dokładnie te, które wskazują na wykrycie ofiary. Ze względu na silny węch rekin jedwabny jest doskonale zorientowany w toni wodnej i szybko znajduje ofiarę, która może znajdować się setki metrów od drapieżnika.

Interesujący fakt! Ten typ rekina woli polować na tuńczyka, ale ich dieta obejmuje inne rodzaje ryb, a także głowonogi. Podczas polowania na ryby rekin wpycha ryby w gęste ławice i przepływa przez nie z szeroko otwartymi ustami.

Dlatego pomimo preferencji gastronomicznych dieta rekinów jedwabnych to:

• Sardynka i ostrobok.
• Barena i makrela.
• Okoń morski i lucjanowate.
• Katrans i świecące sardele.
• Trądzik i makrela.
• Spironogi i jeże.
• Kalmary, kraby i ośmiornice.

W jednym miejscu może polować jednocześnie kilka osobników, ale każdy z nich atakuje ofiarę, nie zwracając uwagi na kongenerów. Delfin butonosy również wchodzi do łańcucha pokarmowego tego drapieżnika. Ponadto według naukowców rekin nie gardzi tuszami wielorybów.

Rozmnażanie i potomstwo

Ten gatunek rekina jest gatunkiem żyworodnym. Według ekspertów, rekiny rozmnażają się przez cały rok w dowolnym miejscu Oceanu Światowego, z wyjątkiem Zatoki Meksykańskiej. Tutaj proces krycia i porodu odbywa się pod koniec wiosny lub przez całe lato, aż do sierpnia.

Samice mogą rodzić zarówno co roku, jak i po roku, niosąc przyszłe potomstwo przez cały rok. Dojrzałe płciowo samice wyróżnia obecność jednego funkcjonalnego jajnika i dwóch funkcjonalnych macic, które są podzielone wzdłuż na autonomiczne przedziały przeznaczone dla konkretnego zarodka.

Ważny punkt! Płód otrzymuje pokarm przez łożysko, które jest pustym woreczkiem żółtkowym. Osobliwością łożyska jest to, że sam zarodek i ciało matki nie dotykają się, w przeciwieństwie do innych żyworodnych gatunków rekinów i ssaków.

Ponadto odnotowano inny fakt: erytrocyty matki są znacznie większe niż erytrocyty młodych. Aby urodziło się potomstwo, samica pojawia się na terenach rafowych szelfu kontynentalnego, gdzie jest wystarczająco dużo pożywienia dla przyszłego potomstwa i minimum drapieżników. Urodziło się nie więcej niż 16 młodych rekinów, a ich liczba z reguły mieści się w przedziale 6-12. W pierwszym roku życia dodają 0,2-0,3 metra. Po kilku miesiącach młode rekiny opuszczają miejsce urodzenia i udają się w głębiny oceanów.

Na północ od Zatoki Meksykańskiej odnotowuje się najwyższe wskaźniki wzrostu młodych zwierząt, a najniższe wskaźniki wzrostu odnotowuje się w pobliżu północno-wschodniego wybrzeża Tajwanu. Zdaniem naukowców proces ten jest związany nie tylko z siedliskami, ale także z płcią. Udowodniono, że samce rosną znacznie szybciej niż samice. Pod tym względem samce wykazują wcześniejszą gotowość do rozrodu w porównaniu z samicami. U samców okres ten występuje wcześniej, co najmniej 1 rok.

Naturalni wrogowie rekina jedwabnego

To całkiem naturalne, że rekin jedwabny może z łatwością znaleźć się w roli ofiary większego drapieżnika żyjącego w bezmiarze światowego oceanu. Z reguły są to większe rekiny i orki. Jeśli są w niebezpieczeństwie, gromadzą się w stadach, dzięki czemu mogą chronić się przed atakami większych drapieżników. Jeśli czeka Cię walka, rekin przyjmuje groźną pozę. Wygina plecy w łuk, podnosi głowę i opuszcza płetwy piersiowe i ogon. Następnie rekin zaczyna poruszać się w kółko, obracając się cały czas bokiem do przeciwnika.

Populacja i stan gatunku

Według ekspertów każdego dnia jest coraz mniej rekinów jedwabnych. Proces ten kojarzą im ze wzrostem skali produkcji komercyjnej i niezdolnością gatunku do szybkiego wyzdrowienia. Jednocześnie należy zauważyć, że niemała liczba rekinów ginie w sieciach, które rybacy rzucają w celu złowienia tuńczyka, który jest głównym pożywieniem tych rekinów.

Wiele rekinów poluje na płetwy i uważa mięso, skórę i tłuszcz za produkty uboczne. Pod tym względem w wielu krajach świata rekin ten jest uważany za poważny obiekt do połowów komercyjnych i rekreacyjnych. Według organizacji ONZ tylko w 2000 roku złowiono około 11,5 tys. Ton rekina jedwabnego. Po 4 latach, według tej samej organizacji, złapano prawie 3 razy mniej, a podobny negatywny trend można prześledzić w innych raportach.

Ciekawe wiedzieć! Władze Sri Lanki podały, że w ciągu 12 lat, od 1994 do 2006 roku, połowy tego oceanicznego drapieżnika spadły prawie 10-krotnie, a nawet więcej, z 25 tys. Ton do 1,96 tys. Ton. Rezultatem były znaczne szkody na lokalnym rynku.

W trosce o sprawiedliwość należy zauważyć, że nie wszyscy eksperci stosują prawidłowe metody przy określaniu liczby rekinów jedwabnych, które żyją w północno-zachodnich wodach Atlantyku i Zatoki Meksykańskiej. Japońskie firmy rybackie działające na Pacyfiku i Oceanie Indyjskim nie doświadczyły spadku produkcji w latach 70. i 90. XX wieku.

Pomimo danych ekspertów, w 2007 r. Rekin jedwabny uzyskał status „pozycji bliskiej wrażliwości”. W niektórych regionach, rozciągających się do południowo-wschodniego Pacyfiku, a także do północno-zachodniego Atlantyku, rekin ma status „wrażliwego”.

Wiele organizacji zajmujących się ochroną przyrody ma nadzieję, że zakaz obcinania płetw, który został już przyjęty w Australii, Stanach Zjednoczonych i krajach europejskich, zostanie przyjęty wszędzie. Dwie główne organizacje opracowały szereg środków monitorowania łowisk, aby zmniejszyć liczbę ryb złowionych w sieci rybackie. Są to takie organizacje jak:

• Międzyamerykańska Komisja ds. Ochrony Tuńczyka Tropikalnego.
• Międzynarodowa Komisja ds. Ochrony Tuńczyka Atlantyckiego.

Jednocześnie eksperci są skłonni argumentować, że jest mało prawdopodobne, aby możliwe było opracowanie skutecznych metod ograniczenia przyłowu. Chodzi o to, że rekiny jedwabne migrują zgodnie z migracjami tuńczyka.

Wreszcie

Pomimo tego, że rekin jedwabny jest rybą drapieżną żyjącą w bezmiarze oceanu światowego, wymaga ochrony, zwłaszcza w naszych czasach, gdy rybołówstwo jest szczególnie aktywne, pomimo wielu zakazów i ograniczeń. Cierpi na to wiele gatunków ryb. Problem zachowania liczebności wielu gatunków podwodnych mieszkańców wiąże się również z ciągłym doskonaleniem sprzętu wędkarskiego. O ile wcześniej wędkarze przeszli setki kilometrów w morzu w poszukiwaniu ławic ryb, skupiając się na jakichś oznakach natury, to teraz nietrudno jest im znaleźć ryby, korzystając ze środków technicznych, na przykład echosondy. Urządzenie to nie tylko wskazuje głębokość z dokładnością do metra, ale także pokazuje nie tylko pojedyncze okazy, ale także ławice ryb. Dlatego tylko nieliczni zostają bez haczyka, którzy po prostu mają pecha,i znaleźli się w złym miejscu o złym czasie.